INTRO

THE DIAMOND’S MELT!

The puffy clouds and the fluffy morning
Was filled with an occult blend of dew, adorning
The aurora embellished sky and the aroma flourished perk
Could literally engulf anyone’s shirks!

The drizzle gliding window pane and the hazed ambiance
Made him take a deep breath and start his day in accordance
After a lightening flake of getting ready for the day’s hustle and bustle
He stepped out of his house not knowing the awaiting puzzle

His dazzling sophistications was there to entice
And the angelic intruders were there in precise
Though the eye catchy illusions failed to supersede
There came the entrancing entry of her, to succeed!

His eyes stopped blinking and heart started pounding
His hands clutched the nearest support to halt the thrashing
The fragrance of the marvellous moment and the spark
Of her delicate presence made him skip into the track of his heart

For the very first time his eyes gave a grin
For the very first time his world saw a bloom
For the very first time he made himself light
For the very first time his life seemed to be bright

His scheduled life and tight chained feelings
Were broken and shattered to let out his ardours
And that was the accord of his soul with love
With the day to be inscribed with eternity dove!

He seemed to be a matchstick; she seemed to be a candle
He seemed to be the ground; she seemed to be the sport
He seemed to be the moon; she seemed to be the sky
He seemed to be the paper; she seemed to be the scribble
Stipulating that one is the reason of the others recognition!

Neither the tone nor the printed valuable stuff
Neither the physique nor the temptation
Neither the hesitation nor the excoriation
Neither the motherland partition nor the deviated ambition
Nothing was there to evince their love wrong
Everything was there to manifest their smashed impediments all along!
With their love enthralling with the wings to fly high!

சூரியன் எழுந்து பல மணி ஆகியும் இன்னும் இவன் எழவில்லை என்ற கோபத்தோடு நடந்து கொண்டிருந்தது மூளை... பசியில் வாடிய வயிறோ அவனை கரைக்கும் அளவுக்கு அமிலம் சுரக்கியது... சுத்தமான காற்றை சுவாசிக்க ஏங்கிய அவனது நுரையீரல்... என்னதான் செய்கிறான் என்று முனகியது... வேறு வழி இன்றி அனைவரும் அவனது இதயத்தை நாட... இதயமோ என்றும் இல்லா புன்னகையுடன் சிவப்பிலும் சிறந்த சிவப்பாய் தரையை தேய்த்து கொண்டிருந்தது... என்ன ஆயிற்று என்று உற்று நோக்கிய பொது ஓடிக்கொண்டிருந்தது அந்த கனவு படம்... அதில் தெரிந்தது அவள் முகம்... அதில் வந்த சிறுபுன்னகை கலந்த வெட்கத்தை கண்ணெடுக்காமல் பார்த்து நின்றான் இவன்... அவள் மட்டுமா? சண்டையிட வந்த அனைவரும் வெட்கத்தில் சிவந்து நின்றனர்... வெட்கத்தால் வந்த வெட்கத்தில் அழகாய் தான் இருந்தன அவையும் !!ஒரு முறையா , இரு முறையா , பல முறை நிகழும் வெட்க படலம் ஆகிற்றே இது! வியாப்பில்லா வெட்க்கக் காதல்!